Lana is een meisje van 23 jaar. Ze heeft plaatsen in haar hoofd waar ze haar ervaringen en herinneringen bewaard. Zo is er een plek waar al het blije is maar zijn er ook andere plekken waar al het boze, het jaloerse en het verdrietige is.
In deze film zien we de verdrietige plek op een moment in haar leven waar sporen zijn achtergelaten. We kijken achter het paarse gordijn in haar hoofd waar ze haar herinneringen bewaard. Achter dat paarse gordijn is een verwerkingsproces bezig. We zien een symbolische verbeelding van haar als een soort menselijke boom met een grote jurk en veel details die iets over haar vertellen. Ze staat daar bevroren in de tijd, in het seizoen van de winter.
In het begin lijkt alles heel mooi. Dan wordt het allemaal nog mooier, er is veel groei en bloei. Tot alles is uitgegroeid en begint te verwelken. Langzaam veranderen er meer dingen aan haar en haar jurk. Er komen dieren en insecten op haar af. Eerst lijken ze geen kwaad te doen tot ze haar beginnen te plagen. Er breken verschillende takken, er ontstaan diepe voetsporen in de sneeuw. Aan haar ogen en lichaamstaal zien we dat ze bang is en in paniek raakt. Ze wordt steeds meer een met de boom. Al deze momenten staan symbool voor de invloeden die andere mensen op haar achterlaten. Het zijn beschadigingen die zichtbaar blijven en die niet zomaar weer terug kunnen groeien zonder hulp. Langzaam worden deze invloeden steeds erger en zwaarder.
Dan lijkt het even weer goed te worden, even lijkt het te worden als in het begin. Tot het alleen maar harder kapot gaat en het nog slechter wordt. Dan komt ze tot op het punt dat ze beseft wat er gebeurd. Het is het besef dat zij eigenlijk de enige is die wat aan deze dingen kan doen. Het is haar lichaam wat daar staat, en zij bestuurd het. Met al haar wilskracht breekt ze haar lichaam weer vrij en komt ze tot leven. Ze begint zich te bewegen; ze weet wat ze moet doen.
